Sla er een willekeurig NOS-journaal op na en je hoort dit soort zinnen:
‘Wat je ziet is dat bij sommige vermogenden dat ze investeren in zaken waar je vraagtekens bij kan zetten.’
‘Wat wij zien is dat de ontbijtfrequentie omhoog gegaan is. […] Wat we wél zien is dat er nog steeds heel veel zoet en chocoladebeleg ’s ochtends gegeten wordt.’
Ok. Dit is niet NOS zelf, maar geïnterviewden. Maar dan, op het einde, zegt ons aller Willemijn Hoebert Het. Ook. ‘Wat dit plaatje laat zien dat is de temperatuur ten opzichte van de normaal die we op dit moment hanteren …’
Misschien vind je die laatste nog wel normaal klinken. Hij is van een iets andere orde, maar het blijft een omslachtige formulering. Alsof iemand haar vlak van tevoren vroeg: Willemijn, vertel eens, wat laat dit plaatje ons zien? Waarom niet gewoon: Dit plaatje laat zien. Weg met die loze woorden.
Wat we zien is dat? Serieus?
Wat we zien is dat er maar liefst 4 keer in 1 uitzending zo’n constructie wordt gebruikt. Waarom je zin beginnen met ‘wat we zien is dat’? Het is een soort misplaatste nadruk op jezelf en jouw inzichten. Alsof je er diepgravend onderzoek naar hebt gedaan en nu de resultaten presenteert. Missen wij iets als je die woorden weglaat? Wat we zien is dat ‘wat we zien is dat’ ook hele rare zinnen oplevert, waar je al pratend niet helemaal lekker uitkomt.
Ok. Dit is spreektaal. Maar dat maakt het niet minder irritant. En omdat spreektaal nogal eens doorsijpelt in schrijftaal, roep ik je op tot verzet. Doe er niet aan mee. #watwenietwillenzienisdat
En check dan meteen je eigen teksten op dit soort zinnen. Schrap die loze woorden, val je lezer er niet mee lastig.
Bovendien: als je struikelt over de vorm, komt de inhoud niet aan. In de woorden van weerman Marco Verhoef: ‘Ik vind het belangrijk dat de kijker na het weerbericht weet wat voor weer het gaat worden. Daarbij mag ik niet in de weg staan, bijvoorbeeld door kledingkeuze of woordgebruik.’ Kijk. Met recht een winnaar van de Duidelijketaalprijs.
