Schrijven online organiseerde deze zomer een reisverhalenschrijfwedstrijd met als thema: rugzak. Een beetje spontaan besloot ik mee te doen. We waren net terug van een bijzondere reis door Californië en ik had al de behoefte om iets daarvan in woorden te vangen. Dit kwam voorbij, ik zond mijn verhaal in en belandde op de eerste plek bij Yoga International, een van de deelnemende magazines.
De prijs: de eer, natuurlijk, en ook het boek Waar is het avontuur? Een zoektocht naar een avontuurlijker leven van Brigitte Ars en haar cursus Reisverhalen schrijven. Naar beide kijk ik uit!
Hieronder mijn verhaal.
Knapzak
Ze steekt haar neus in de jasmijn. Ranke witte windmolentjes. De zachte geur hadden ze jarenlang om zich heen gehad. ‘Jongens, kom eens!’ De kinderen snuiven met een volle teug. De man lacht. Sinds hun vertrek uit San Diego drinkt hij green tea jasmin, van die parels die uitvouwen in heet water tot donkergroene slierten die je terugvindt in het zeefje van de vaatwasser.
De dag ervoor zijn ze aangekomen in hun home-away-from-home, met twee koffers en vier rugzakken. Lopend naar het park dat uitkijkt op de oceaan slipperen ze terug in de tijd. Hun oudste, nu twaalf, werd hier geboren. Overvliegende pelikanen, surfers die met hun longboard op blote voeten en een verheugend holletje de kliffen aftrippelen, de kustmist die hier hangt waar het koele water de warme woestijnlucht treft, de drankjes to go, de kinderzitjes met cup holders, de hoge stoepen met randen in rood, geel of blauw, het verweerde in huiden en huizen, het leven met krachten die groter zijn dan jij – droogte, bosbranden, aardbevingen, coyotes die je hond te grazen nemen – alles zo vertrouwd.
En onderweg in het oude Volkswagenbusje beleven ze ook zoveel nieuws. Rondkachelen in de turquoise camper langs machtige sequoia’s en uitgestrekte wildernis, de zwarte beer bij het washok op de camping. Het mengt met de bekende beelden: kampeerplekken met picknicktafel, vuurpit en berenkluis, snelwegen met van die platen met ribbels en gaten – ze was het vergeten, maar daar zijn ze weer. Ze dacht dat ze licht reisden, maar hun onzichtbare knapzak zit zo vol.
De gastvrijheid van oude bekenden – please stay at our house, welkom terug in onze logeerkamer, aan onze eettafel, in ons zwembad – de extra lekkere cereals die aunt Vicky in huis haalt wanneer ze onverwacht vier Hollandse gasten krijgt die geen camping meer konden vinden ten zuiden van Santa Barbara, de professoren die midden in hun verhuisweekend tijd maken voor een glas wijn, de interesse die oprechter is dan men vaak denkt, de moeite om de kindernamen goed uit te spreken. ‘Yoap?’
Ze ziet hoe de kinderen alles opsponzen. Ook zij vullen hun hoofden en harten met alle geuren, kleuren, hartelijkheden. Ook zij reizen rijker terug.
Op het vliegveld in Los Angeles hebben ze dikke vertraging. Hun koffers en rugzakken vormen een geduldige berg naast de aan elkaar geschakelde plastic stoelen. ‘Take a selfie’ is een welkome afleiding; een scherm waar je eindeloos plaatjes kan maken om naar jezelf te mailen. De jongste maakt achtendertig foto’s van zijn kont. Ook zijn zus en zijn knuffels doen mee.
Thuisgekomen ziet ze op die beelden tussen alle knuffels en konten nog iets: ze zoomt in en ontwaart bij beide kinderen de vage contouren van een knapzak. Een gloeiende.
—
Juryrapport
Een mooi verhaal over hoe de schrijver terugkomt in een oude bekende wereld, die tegelijk verrassend is voor de kinderen. Het is prachtig beeldend beschreven, waardoor je direct in de sfeer van de omgeving komt. Mooi hoe ze de reis gebruikt om de rijkdom van reizen voor de kinderen weer te geven. Hoe ze van perspectief wisselt, en uit de ogen van de kinderen de wereld ziet. Met de knapzak als metafoor voor een belangrijke boodschap.
