‘Je mag mee.’
De verlossende woorden.
Het is onderdeel van de Boekenbalgekte: als redacteur ben je tot op de dag van het bal niet zeker van een kaart. Van je plaats. Het aantal uitnodigingen is beperkt en moet worden verdeeld over het boekenvak: de groten, de bijna-groten, de eens-groten, de ik-kan-jou-groot-makens.
Ben je bestsellerauteur, grachtengordeluitgever, DWDD-boekhandelspanel of gewoon knap en aanstormend, dan krijg je een kaart op naam; bungel je daaronder dan is het afwachten geblazen. Je uitgeverij heeft een paar kaarten, maar wie wordt wie zijn introducee? Voel je je niet zo lekker? Hierrr met die kaart.
Iedereen weet dat iedereen uiteindelijk gewoon binnen komt (tot en met de stagiairs, en anders wurm je je langs de bewaking) maar we spelen het spel vrolijk mee.
Moeilijke hakken
Ander vast onderdeel: te dure dingen kopen die niet lekker zitten en die je daarna nooit meer gebruikt. (Ik ben niet de enige; as we speak krijg ik een nieuwe-schoenen-gekocht-app van een lotgenoot. Ik noem geen namen. Je herkent haar morgenavond aan haar strompelende pas.)
In 2012 was ik redacteur bij Ambo Anthos. Bungeldebungel. Ik rekende nergens op, had ook geen jurk klaar liggen. Ook niet stiekem. (Ja, nee, het wordt hem niet dit jaar. En dan SJABAM: de perfecte jurk met bijpassende hakken en gister gelakte nagels).
‘Je mag mee.’ Er was iemand ziek, waarschijnlijk. Of vergiftigd.
Voor de kast: een jurk had ik wel, maar schoenen…? Ik had een paar uur. En een dochter van anderhalf. De stad in. Groene, ik heb groene nodig. Groene groene groene. Mijn carrière hangt ervan af. Die! Tikkie hoog maar wel de goeie kleur.
Tien minuten heb ik ze aan gehad daar op die dansvloer. Toen heb ik ze in de coulissen gesmeten. Verder gedanst op panty tussen glasscherven. Want een beetje fatsoenlijke platte schoenen (‘heb je geen flatjes bij je?’) die ook nog bij die jurk stonden, had ik niet. Niet niet-meegenomen, ik hád ze gewoon niet. Zoals ik wel meer basic kledingstukken mis die iedereen schijnt te hebben.
Was ik volhardender geweest (niet klagen maar dragen en bidden om kracht) dan was ik voor de bijl gegaan bij het eerste wc-bezoek. Even die hakken uit… Goddelijk. Om vervolgens, net als je gekwelde sisters, met je hakken in je hand het hokje uit te stappen.
Het nadeel van geen platte schoenen bij je hebben, is dat je at some point die klotehakken weer aan moet. Ik heb eens iemand op kousenvoeten naar huis zien lopen. Misschien was ik het zelf.
Rode Raaf
Te veel tijd om over de outfit na te denken is ook rampzalig. In 2013 kreeg ik zowaar een kaart op naam. Geen stress voor mij. Alle tijd om een veel te dure-en-maar-voor-één-gelegenheid-Karen-Millen-jurk aan te schaffen waarin je je buik moet inhouden. Eén avond aan gehad, daarna nooit meer. Mijn leven paste niet helemaal bij die jurk. En ik er inmiddels niet meer in.
2014 was ik net gestart bij Atlas Contact; pikorde-technisch vér onder de last-minute bungelaars. En toen was daar de Rode Raaf met wie ik mee mocht. Eigen jurk en schoenen. De last-minute te dure maar oh zo noodzakelijke aankoop van dat jaar: een leren mini-handtas waarvan het hengsel op de dansvloer al snel in de weg zat. Hengsel in de coulissen en hele avond gedanst met een soort zwarte portemonnee in mijn hand. Clutch zou ik het niet durven noemen. Elegant is anders. Gelukkig is iedereen dronken.
Boekenbal 2015 zat ik thuis met baby en nu, 2016, mag ik weer mee met de Rode Raaf. Ik gaf mezelf één winkel en één uur. En ik vond zowaar een jurk die:
- lekker zit
- betaalbaar is
- ik vaker aan kan
- geen ingewikkeld jasje behoeft of een moeilijke sjaal die steeds afglijdt
Kom maar op you guys.
@CPNB: is het een idee om aan het eind van het bal iedereen zijn jurk/smoking heel deeleconomisch door te laten geven aan iemand anders? Het geld dat we daarmee massaal uitsparen geven we uit aan boeken. Win-win.
Op een mooie boekenweek!
En voor de last-minute-losers heb ik dus in de aanbieding: oranje glimjurk, groene te hoge hakken en mini-handtas zwart.
